991
Mieszko I wystawił dokument "Dagome iudex", w którym w granicach swojego państwa określił również Śląsk.
1039
Po uderzeniu księcia Brzetysława na Polskę Śląsk został włączony do Czech.
1050
Kazimierz Odnowiciel zbrojnie odzyskał Śląsk.
1138
Bolesław Krzywousty podzielił kraj pomiędzy swych synów. Śląsk (wraz z dzielnicą senioralną) trafił w ręce najstarszego syna Władysława II. Nastąpił okres rozbicia dzielnicowego w Polsce.
1146
Po wygnaniu Władysława II, Śląsk przeszedł w ręce Bolesława Kędzierzawego.
1163
Na Śląsk wracają synowie Władysława II : Bolesław Wysoki i Mieszko Plątonogi.
1201
Henryk Brodaty, syn Bolesława Wysokiego, został księciem wrocławskim. Rozpoczął on kolonizację Śląska, sprowadzając osadników głównie z Niemiec.
1207
Wincenty z Pogorzeli, proboszcz kościoła św. Marii na Piaskach we Wrocławiu, założył klasztor augustianów w Kamieńcu.
1210
Pierwsza informacja o ziemiach, na których powstał później Złoty Stok, zapisana w dokumentach zakonu augustianów w Kamieńcu.
1230
Henryk Brodaty uposażył zakon augustianów w Kamieńców 150 łanami (około 3000 ha) lasów ciągnących się w pasie od obecnego Złotego Stoku do Dzbanowa. W lasach tych, leżących na terenie pradawnej "Przesieki Śląskiej", powstały później wsie: Chwalisław, Laski, Laskówka, Mąkolno, Ożary i Płonica.
1241
Tatarzy spustoszyli Śląsk, mordując mieszkających na tych ziemiach słowian. Na ich miejscu osiedlali się kolonizatorzy przybywający głównie z Niemiec. Zasiedlali oni także ziemie dotychczas nie użytkowane.
1246
Cystersi z Lubiąża, na czele z opatem Ludwikiem, przejęli zakon augustianów w Kamieńcu.
1260
W dokumencie wydanym w Otmuchowie wśród wsi należących do zakonu cystersów w Kamieńcu wymieniono: Płonicę (Villa Heinrici), Chwalisław (Villa Volmari), Laski (Villa Henrici) i Mąkolno (Villa Meinfridi).
1273
Książę Henryk IV Probus zezwolił zakonowi cystersów w Kamieńcu prowadzić poszukiwania górnicze. Zakonnicy rozpoczęli wkrótce wydobywanie złota na zboczu góry Haniak, leżącej na terenie ich wsi Mąkolno.
1290
Po śmierci księcia Henryka IV Probusa z jego księstwa wrocławskiego wydzielone zostało księstwo świdnicko-jaworskie. Rządził nim Bolko I świdnicki. Na jego ziemiach znalazł się obecny Złoty Stok.
1291
W dokumencie zachowanym w klasztorze cystersów w Kamieńcu jako świadek występuje Heidenricus dictum (zwany) „de Richinstein", który był dziedzicznym włodarzem ziemskim. Wielu kronikarzy od niego wywodzi pierwszą łacińską nazwę Złotego Stoku – Reychinsteyn.
1293
Mojek syn Dziersława z Byczenia (Bicen) odstępuje Hermanowi z Goworowa (Luterbach) swoje dobra dziedziczne w Płonicy (Durhenrrisdori) koło Złotego Stoku (Richinstein). Jest to pierwszy dokument, w którym pojawia się nazwa miejscowości Richinstein (Reichenstein - Złoty Stok). Herman z Luterbach tytułowany jest w dokumencie jako „advocato nostro”. Wielu kronikarzy uważa, że był on wójtem istniejącego już wtedy miasta Złoty Stok, należącego do Panów z Byczenia.
W dokumencie tym występuje jako świadek Nicolao Bezeta villico de Blotnitz (Mikołaj Bezeta chłop z Błotnicy). Jest to najstarszy dokument, w którym pojawia się nazwa tej wsi.
1295
W ramach przygotowań Bolka I świdnickiego do wojny z królem Czech Wacławem II, prawdopodobnie zbudowany został zamek w Błotnicy, tak jak znajdujący się po drugiej stronie Nysy Kłodzkiej zamek „Novum Castrum” w Chałupkach. Oba zamki (leżące na granicy księstwa świdnickiego z księstwem nyskim) strzegły ważnych dróg prowadzących wzdłuż Nysy. Po zamku w Błotnicy pozostało już tylko wzgórze o wymiarach 45 x 20 m otoczone widoczną jeszcze fosą i wałem ziemnym. Z tego samego powodu i w tym samym czasie zbudowany został zapewne także zamek w Złotym Stoku.
1296
Eberhardowi de Richenstain, książę Bolko I świdnicki nadał 9 łanów ziemi w Grosenie „sitos iuxta Reichenstain” (koło Złotego Stoku), zwalniając go z wszelkich ciężarów za wyjątkiem opłaty czynszu. Można z tego wywieść, że Bolko I przejął Złoty Stok od Panów z Byczenia, a Eberhardo był jego namiestnikiem.
1303
Tenże Eberhardo (Eberhardus) dokupił następne 9 łanów pól i lasów koło Rychenstein (Złotego Stoku) od Hermannusa de Barboy, zarządzającego księstwem świdnickim po śmierci Bolka I (w 1301 roku). W ten sposób Eberhardo de Richenstein posiadł 18 łanów ziemi (ponad 400 ha) w Złotym Stoku (obecna powierzchnia miasta Złoty Stok wynosi 766 ha). Płacił za nie księciu świdnickiemu 4 marki (około 850 g) srebra rocznie (1 grosz praski za 1 ha).
1308
Z księstwa świdnickiego wydzielone zostało Księstwo Ziębickie, z księciem Bolkiem II ziębickim. Na terenie tego księstwa znajdował się Złoty Stok.
1325
W dokumencie mówiącym o dobrach znajdujących się w posiadaniu rodziny Haugwitzów wymienia się kopalnie złota. Jest to pierwsza źródłowa informacja o istniejących na terenie dzisiejszego Złotego Stoku kopalniach.
1331
W dokumencie wydanym przez biskupa Nankera wymieniony jest ( bez imienia) proboszcz z miejscowości Reichenstein. Jest to najstarszy dokument mówiący o istnieniu parafii katolickiej w Złotym Stoku.
1335
Margrabia morawski Karol (późniejszy król czeski i cesarz niemiecki Karol IV) oblegał bezskutecznie zamek w Ząbkowicach. Chciał on zmusić broniącego zamku księcia ziębickiego Bolka II do złożenia hołdu lennego, swojemu ojcu królowi czeskiemu i cesarzowi niemieckiemu Janowi Luksemburskiemu.
1336
Bolko II ziębicki, złożył hołd lenny Janowi Luksemburskiemu królowi Czech, jako rekompensatę otrzymał dożywotnio hrabstwo kłodzkie. Większość ziem księstwa ziębickiego, znajdowała się już w rękach wierzycieli (za długi spowodowane jego hulaszczym trybem życia ).
Książę świdnicki Bolko II Mały odkupił miasto Reichenstein (Złoty Stok) od Wacława Haugwitza, który przejął go w zastaw około 1325 roku. Po śmierci księcia (w 1341 roku) miasto wróciło do Haugwitzów.